Vivo ao carón do mar,
nun pobo onde
perder é o normal,
os que puideron escapar
xuraron non volver xamais.
Hoxe chovera,
e todo vai seguir igual,
igual de mal, igual de ben
¿e para que?,non teño presa,
E non nacín para perde-lo meu tren.
As rias altas levaran
os sonos nada quedará,
sera outro dia mais,
simplemente un dia mais.
A fabrica pechou,
as maquinas pararon
secouse a suor.
A cabeza ben alta
cando se ten o valor,
para andar pola vida
como o mellor perdedor.
Non importan non,
os petos do pantalón
o que esta dentro lévase,
tense ou non.
A costa oeste mirara
toda a vida cara o mar,
aqui me atoparás,
aqui teño o meu lar.
Sei que aqui nacin
e aqui quero quedar
aqui esta meu lar,
onde se acaba o mar.
Sigo unha tradicion,
costumes que esta vez
a terra me ensinou
vivir co misterio
de saber se veño ou vou
e anque o teño claro
só amoso indecision.
A confusion
non é meu defecto
sei que non
entrégome
cando quero e como son
Ahora xa sabes onde vou,
onde deixei meu corazon
onde meu corazon, onde meu corazon
(Gracias a Carlos Dante Garcia de la Rosa Martínez por esta letra)