Hoor ik dan helemaal nergens bij,
Ben ik alleen.
Is er dan niemand hier die geeft om mij,
Waar moet ik heen.
Zou er een plek op de wereld zijn, waar ik naar toe kan gaan,
Waar ik niet iederen verdietig maak.
Waar ik mag bestaan,
Mag ik nou naar huis,
En daar de waarheid zien.
Zodat ik alles begrijp enzo misschien.
Dit verloren verleden,
Deze stille getuigen,
Vage woorden en beelden,
En ze spreken tot mij.
Ik heb het altijd geweten,
Dat er nog iemand leefde in mij.
Ben ik die ander,
Of ben ik allebei.
Zeg mij, kom ik hier dan echt vandaan,
Is dit de bron van mijn bestaan.
Wijs me de weg terug en zeg me dan,
Wat ik moet doen, waar ik nu heen moet gaan.
Zijn dit mijn ouders,
Deze twee, zo verliefd, zo volmaakt.
En zie ik in hun armen, dat het kind dat ik kwijt was geraakt.
Deze familie, die me bang maakt en boeit,
Is niet de familie, waarmee ik op ben gegroeid.
Ohh, Zeg mij, kom ik hier dan echt vandaan,
Is dit de bron van mijn bestaan.
Wijs me de weg terug en zeg me dan,
Wat ik moet doen, waar ik nu heen moet gaan.
Hun geesten roepen mij, hun stemmen zacht en dwingend.
Fluisterend en zingend,
En zo, maak ik dan nu mijn keus.
Want hier kom ik werkelijk vandaan,
Dit is de bron van mijn bestaan.
Ik richt mijn ogen op de horizon,
Om eindelijk de weg terug te gaan.
Ik zie mijn vader, kijk naar hem,
Zie daar zoveel dat ik herken.
En ik recht mijn rug zoals hij deed,
En ik zie eindelijk wie, wat ik ben.
Ik ben een mens...