Boudewijn de Groot
Zonder vrienden kan ik niet
Je kunt desnoods wel zonder geld
al is dat voor je maag niet fijn
Nog erger als een vrouw je kwelt,
want dan doet ook je hart nog pijn
Ik weet het kan verschrikkelijk zijn
Liefst heb ik een vriend met wie ik alras
langdurig zeuren kan hoe het was
en ik heb troost in mijn verdriet
Mijn makkers, schenk me nog een glas,
want zonder vrienden kan ik niet
Raar is het leven toch, ik hou
al niet zo veel van alcohol,
maar uitgerekend om een vrouw
sla ik naar binnen tot ik vol
en snikkend van de bittere lol
subiet in slaap val in een stoel
Daar vindt een vriend mij, ruimt mijn boel
Ik wankel, prevel vals een lied
omdat ik me toch gelukkig voel,
want zonder vrienden kan ik niet
Bedrogen ben ik vaker wel,
ook heb ik meer een vrouw bemind
Uit ging het steeds, maar aan die hel
denkt toch geen mens als het begint,
een man blijft toch altijd een kind
Wie droomt niet van het paradijs,
ineens wordt niemand oud en wijs
Je krijgt voor vreugde vaak verdriet,
niet over rozen gaat de reis,
maar zonder vrienden kan ik niet
Laat mij maar schuiven, want ik red
er toch nog altijd wel iets van
Nu prince, verhoor dan dit gebed,
neem alles als het niet anders kan,
alleen mijn vrienden, laat die dan
Er blijft mij anders niets, o Heer,
rampzaliger kan toch niet meer
Terwijl u mij in tranen ziet,
zweer ik desnoods: ik drink niet meer
Maar zonder vrienden kan ik niet