Pomba de brancas anzas
se ollas ó pé das augas
á mái belida fada
esa é a miña amada.
Pomba que voas leda
se ves na banda da ría
á máis belida frol
esa é a miña amiga.
E miña amiga,
coma as core s da mañá
feiticeira e garimosa,
coma unha noite de vran.
E miña amiga,
vimbro de xunca lanzal
arrecendente froliña,
aloumiño do luar .
Que non brile máis a lúa
nin luceiro da mañá
se miña amiga
perto de min non está.
Que sequen todas as fontes
e quede sin auga o mar
se miña amiga
perto de min non está.
Ehi vái ,véla que ben vái
miña amiga pola ría,
camiño de seu casal .
Os seus cabelos son loiros
coma as areias do mar
e as estreliñas rebrilan,
no medio do seu ollar.
Anduriña,anduriña,
se viras cabo da ría
á máis xentil e benfeita,
a millor ,a máis belida:
¡ esa é miña amiga!
¡ esa é miña amiga!
(Gracias a Inés por esta letra)