in de verte klinkt een stem

die ik herken van onze ruzies


over kleine misverstanden

over grote desillusies

en ik hoor de kille klanken

van jouw ingehouden woede

maar wat kan ik meer dan janken

als ik dit niet kon vermoeden



deze kilte maakt me gek

dit gevoel is angstaanjagend

maar je woorden malen verder

en m'n ogen kijken vragend

waarom zei je mij niet eerder

dat je zo van me vervreemd was

waarom sprak je over liefde

als je nooit van mij gehouden hebt



ik verlies het van de wanhoop

en ik voel m'n tranen branden

en ik zou niets liever willen

dan m'n hoofd weer in jouw handen

maar wat tot een uur geleden

nog zo veilig heeft gelegen

is een hele grote leugen

en een kaartenhuis gebleken

Комментарии