't Is stil in huis, zonder gedruis
Staat kleine Jan voor 't raam
Zijn oogjes dicht, met bleek gezicht
Zijn kleine handjes tesaam
Zachtjes staat hij daar te wenen
Zijn moesje ging van hem henen
Moesje, lieve kleine moesje
Waarom ben je heen gegaan
Naar d'hemel heen, liet ons alleen
Pappie en mij tesaam
Laat niets meer van je weten
Waarom jij ons verliet
Wij zullen je toch nooit vergeten
Ach, wij hebben toch zo'n verdriet
Plots'ling verlicht zijn bleek gezicht
En met een blijde lach
Gaat hij gewoon naar de telefoon
Vraagt aan de meid dan heel zacht
"Mientje, wil jij me nog even
't Nummer van de hemel geven
Zie, ik wou aan moesje vragen
Waarom zij ons niet eens schrijft
Wij horen toch niets van moeder lief
Weet je niet waar ze blijft?"
De meid ziet op hem neder
Vraagt 't nummer van pa's kantoor
"Hier heb je het al", zegt ze teder
"Ga 't nu maar eens vragen, hoor"
Op 't kantoor van pa klinkt dan weldra
De bel van 't telefoontoestel
Een zachte stem vraagt dan aan hem
"Spreek ik met de hemel, wel
Moesje, ik smeek u zo teder
Kom bij pa en Jantje weder"
Pa krijgt tranen in z'n ogen
En antwoordt met droeve stem
"M'n liefste Jan, je weet dat 't niet kan
Daar'k in de hemel ben
M'n lieve kleine jongen
Wees altijd braaf en zoet
Dan weet ik zeker dat
De tijd komt
Dat je mij in de hemel ontmoet"